Moet je geïnspireerd worden of is het mogelijk dat je geïnspireerd raakt door datgene jezelf doet? Een muziekstuk, een film of foto kan al de aanleiding zijn om tot actie over te gaan. Of een gesprek dat je met iemand voert kan je al in beweging zetten naar een punt op de horizon waar je geluk uit put. Maar hoe vaak komt die inspiratie bij jezelf vandaan? Is inspiratie niets meer dan een inzicht in iets wat je allang wist maar doordat je jezelf de tijd geeft afstand te nemen en de losse eindjes aan elkaar verbind je precies weet wat je te doen staat.
Dat kan bijna niet anders, want ik ken bijna geen artiesten die een nummer schrijven waarin ze zingen dat je toch vooral een schilderij voor hen moet maken of dat je ineens van baan moet veranderen omdat Dolly Parton er zo’n leuk liedje over heeft gezongen.
Soms beweeg je jezelf al in een bepaalde richting zonder dat je je bewust bent waar je je mee bezig bent. Niet dat je doelloos over straat zwerft maar je pakt in je werk bijvoorbeeld intuïtief iets op omdat jij precies denkt te weten wat je moet doen. Je weet niet precies waarom je het doet en het is ook niet echt jouw officiële taak maar het voelt gewoon goed. Als je vervolgens bevestiging krijgt vanuit meerdere kanten dan betekend het dat er iets gebeurd.
Maar hoe vaak doen mensen hier iets mee. Dat de manager personeelszaken ook nog eens zulk goed werk doet voor de evenementencommissie betekend niet direct dat hij direct event planner moet gaan worden. Maar er is wel iets aan de hand! Iets dat ervoor zorgt dat je opvalt. Je gebruikt blijkbaar kwaliteiten die tot dat moment nog onderbelicht waren of je wellicht onvoldoende gebruikte. Maar het moet een trigger, een inspiratie zijn om hier iets mee te doen.
De eerste zin van dit verhaal was ook precies de zin die een half uur geleden door mijn hoofd schoot. Terwijl ik ondertussen naar huis rijdt, boodschappen in mijn mandje doe en het vlees sta te snijden dreunt die zin na in mijn hoofd.
Steeds duidelijker wordt dat de inspiratie er altijd al was maar dat niet die laatste paar eindjes aan elkaar geknoopt moesten worden. En dan valt alles op zijn plaats. Ik moet dit gewoon doen, dit kan ik! En gek genoeg weet ik ook precies wat ik moet doen, tot in het kleinste detail heb ik al nagedacht en blijk ik in de afgelopen tijd al enkele lijntjes te hebben uitgezet waardoor ik nu met een vrij simpele beweging kan beginnen met het optrekken van de eerste muur.
Ongelooflijk en wat een bevrijding. Overige zorgen verdwijnen naar de achtergrond en zijn ineens een stuk minder urgent. Dit is wat ik moet doen en ik ben er zelf achter gekomen zonder liedjes, schilderijen maar wel met behulp van een aantal spiegels. Ik ben trots! Trots op mijzelf….en nu dat is gezegd vlug weer terug naar het avondeten dat nu toch ook echt gemaakt moet worden. De marinade heeft nu al lang genoeg gestaan.
