De personen die roepen: we moeten beter communiceren hebben vaak zelf nog de grootste uitdaging in hun communicatie. Ronduit roepen dat iets beter moet resulteert dikwijls in teleurstellingen omdat men denkt niet gehoord te worden.
Succesvolle mensen doen!
Met deze interessante oneliner kwam mijn vriendin enkele weken geleden mee thuis. En dat is zeker waar. In plaats van te praten over hoe beter te communiceren kun je beter direct beter gaan communiceren want door afspraken te maken over communicatie ontstaat er vaak iets heel erg vervelends wat in de verste verte niet lijkt op communicatie.
Een absoluut dieptepunt is hierbij toch wel e-mail. Of eigenlijk alles wat vernederlandst en eindigt op mail. Als goede communicator sta je machteloos tegenover dit medium. In plaats van in een tweestrijd proberen te achterhalen of je boodschap is overgekomen bij degene waarmee je praat (ofwel aanpassen van je boodschap), sodemietert iedereen maar gewoon wat hij denkt te moeten ‘ zenden’ (is geen communicatie dus) in een tekstberichtje. Huppakee, over de schutting en het is niet meer jouw probleem.
Hetzelfde met voicemail. Als iemand jouw voicemail heeft ingesproken ligt de verantwoordelijkheid om iets met dat bericht te doen bij jou en is de persoon die het jou heeft gezonden er vanaf.
Ik snap wel waarom mensen snel overspannen raken (of burned out zijn), als jij geen raad weet met deze stortvloed aan gezonden informatie dan zul je snel over koken.
Aanleiding voor deze blog was een mailconversatie waar ik ongewild in werd betrokken. Al enkele weken zijn twee van mijn collega’s in een maildiscussie verwikkeld. Communicatie, hoewel ze 1 etage van elkaar verwijderd zitten, loopt via e-mail. Nu is dat nog niet zo heel erg maar als je een heleboel mensen ongewenst op de hoogte houd van de discussie dan wordt het ernstig. Als vervolgens een mailtje over deze discussie aan een andere collega via diezelfde collega bij mij terecht komt dan breekt bij mij de klomp.
In vriendelijke doch dringende woorden heb ik beide hoofdpersonen verzocht om vooral met elkaar te gaan praten. Zo dicht bij elkaar, een verschil van inzicht kan dan heel snel worden opgelost onder het genot van een kop koffie. Aan het eiden van het bericht heb ik gezegd dat ik ervan uitga dat dit bericht het laatste bericht zou zijn van deze discussie en als ze er echt niet uitkomen dat ze dan maar even bij mij langs moeten lopen om de boel uit te spreken.
Geen bericht meer sindsdien! Maar of er nu gecommuniceerd gaat worden dat vraag ik mijzelf af.
Ikzelf probeer altijd zoveel mogelijk persoonlijk het gesprek aan te gaan. Dat is niet alleen leuker maar je krijgt ook nog eens een hoop extra informatie en bouwt een band op. Dat lijkt heel inefficiënt, een term vaak door dezelfde fervente e-mail gebruikt, maar op termijn kan het niet slecht uitpakken. Je weet wat je aan elkaar hebt en vertrouwd elkaar veel meer.
Dus de volgende keer als je een mailtje aan het tikken bent vraag jezelf af. Kan ik niet beter even langsgaan of gaat bellen wellicht sneller.
P.S. Deze blog is ook geen communicatie net zoals Facebook of nog erger, Twitter! Aan die media is vrij weinig social! Het is vooral zenden hoe ongelooflijk interessant je leven is. En ja, dat vind ik ook!
